Σκέψεις και συναισθήματα για τη νέα χρονιά
Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν να αγαπούν και αγαπούν να μαθαίνουν, από γονείς κι από σχολειά!
Το μικρό μου το γατί μετά από πέντε μέρες αποχωρισμού από το οικογενειακό του περιβάλλον άρχισε να παίζει. Γιατί; Γιατί σταμάτησε να φοβάται! Το μικρό μου το γατί, τον πρώτο καιρό έκλαιγε συνεχώς (μέρα και νύχτα). Έτρεχε και κρυβόταν σε απίθανα μέρη μέσα στο σπίτι, πίσω από τον καναπέ, κάτω από το γραφείο. Όταν το πλησίαζα μου αγρίευε, έβγαζε νύχια και δόντια και με δάγκωνε. Στην αρχή το είχα μέσα σε ένα κουτάκι, το έπαιρνα που και που με μία χοντρή πετσέτα γιατί με είχε δαγκώσει άσχημα και φοβόμουν. Μετά ένιωσα πως δεν μπορεί να μείνει εκεί μέσα μέχρι να έρθει ο Μανωλάκης να το πάρει για υιοθεσία, σε μια βδομάδα, ή και παραπάνω.
Έτσι το έβγαλα από το κουτί και το άφησα ελεύθερο πληρώνοντας το τίμημα: μου λέρωσε με κακά τα καλύμματα, τα ριχτάρια του καναπέ και πολλά άλλα. Πολλές φορές μέσα στην ημέρα το έπαιρνα με την πετσέτα, είπαμε «φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη», καθόμασταν αγκαλίτσα για ώρες, το τάιζα και του έδινα νεράκι.
Και το μικρό γατί μέσα σε τρεις μέρες σταμάτησε να με δαγκώνει, να κρύβεται και να φεύγει μόλις με βλέπει. Πέντε μέρες μετά άρχισε να παίζει, με την κουρτίνα, με τον καναπέ, με τα καλώδια, με την μπλούζα μου, με τα μαλλιά μου.
Το παιχνίδι ξεκίνησε, μόλις το γατί ένιωσε ασφαλές, πως το αγαπάω και δεν θα του κάνω κακό. Η εξερεύνηση ξεκίνησε τότε και η ανακαλυπτική μάθηση.
Το μικρό παιδί μοιάζει πολύ με το μικρό γατί.
Χρειάζεται ένα ασφαλές, υποστηρικτικό περιβάλλον που θα το αγαπάνε και θα το αφήνουν ελεύθερο να εξερευνήσει και να ανακαλύψει τη ζωή και τη μάθηση μόνο του! Ένα σχολείο που να μην φοβάται ή να του λένε συνεχώς «κάνε αυτό και μετά αυτό και μετά το άλλο».
Βέβαια το μικρό παιδί χρειάζεται και μία «μαμά – γάτα». Το μικρό γατί ορμά άφοβο από τον καναπέ στο πάτωμα κι από κει στο τραπέζι κ.λ.π. όχι γιατί του έμαθα εγώ-η δασκάλα του αλλά γιατί το επέτρεψε η μαμά του-γάτα να το κάνει. Εάν λοιπόν και η μαμά του μικρού παιδιού του «επιτρέψει» να φύγει μακριά της, το μικρό παιδί μπορεί να κλάψει λίγο, όπως το μικρό γατί, αλλά γρήγορα θα μάθει, όχι μόνο να ζει και στο νέο σχολικό περιβάλλον αλλά να απολαμβάνει και το παιχνίδι, αρχικά μόνο του και στη συνέχεια με τα άλλα παιδιά.
Το μικρό γατί και το μικρό παιδί χρειάζονται γονείς που να τους λένε: «ναι, πήδα, τρέξε, σκαρφάλωσε, νιώσε, κλάψε, γέλασε, ζήσε», «κι εγώ είμαι εδώ, όταν κι αν με χρειαστείς».
Το μικρό γατί και το μικρό παιδί χρειάζονται σχολεία που να νιώθουν πως τα αγαπούν τα αποδέχονται όπως είναι: δαγκώνουν, κλαίνε θυμώνουν, τρέχουν από δω κι από κει, δεν τρώνε.., να νιώθουν πως μπορούν να ζήσουν χωρίς φόβο, πως μπορούν να ονειρεύονται.
Τα σχολειά και οι γονείς πρέπει να αφήνουν, γατιά και παιδιά να κάνουν λάθη, πολλά λάθη!
Το καλύτερο παράδειγμα είναι ο Thomas Edison που απέτυχε 10.000 φορές πριν φτιάξει το νήμα του άνθρακα, το οποίο χρησιμοποιείται στους λαμπτήρες. Ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε, μετά από 5 χιλιάδες αποτυχημένες προσπάθειες, αν αποθαρρύνθηκε. Ο Edison απάντησε ότι δεν είχε αποτύχει 5.000 φορές, αλλά είχε καταφέρει 5.000 φορές να προσδιορίσει τρόπους με τους οποίους δεν λειτούργησε η κατασκευή του. «Αυτό σημαίνει» είπε, «ότι είμαι 5.000 μέτρα πιο κοντά στην ανακάλυψη του πώς να λειτουργήσει»
Καλή αρχή για τα μικρά μας παιδιά.
Με άπειρη αγάπη
Έλενα Τριανταφυλλίδη
ΥΓ. Σήμερα το βράδυ, δεν κοιμήθηκα, ούτε το μικρό μου γατί κοιμήθηκε! Μήπως, τα μικρά γατιά και τα μικρά παιδιά, νιώθουν πριν από μας, ίσως και για εμάς, τα συναισθήματά της ανησυχίας μας, του φόβου μας, όσο κι αν δεν τα ομολογούμε; Σήμερα θα αποχωριστώ το γατάκι, συνεχίζει τη ζωή του στην οικογένεια του Μανωλάκη.