Ιδιοκτήτρια, Υπεύθυνη εκπαιδευτικού προγράμματος, Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και ΠΤΠΕ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Αντί βιογραφικού-μια προσωπική αφήγηση
Μεγάλωσα στη Γλώσσα Σκοπέλου σε ένα σπίτι που έμοιαζε με καράβι που ταξίδευε στη θάλασσα και άπλωνε το βλέμμα μου όσο που χανόταν στον ορίζοντα. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου σκαρφάλωνα στα δέντρα κι ακολουθούσα τα γατάκια για να τα εξημερώσω.
Περπατούσα πολύ με τη γιαγιά μου στη φύση. Μαζεύαμε χόρτα, έπιανα πεταλούδες και φύτευα στον κήπο μας αγριολούλουδα. Πηγαίναμε φαγητό στο καΐκι του παππού, κι όταν ήμουνα τυχερή, ο παππούς μας έπαιρνε για ψάρεμα και μας κερνούσε τσάι και καραμέλες ‘αγελαδίτσα’. Έπαιζα θέατρο με τα παιδιά στα σοκάκια, κουτσό, κυνηγητό και σκοινάκι. Με την ξαδέρφη μου παίζαμε ‘τραγουδίστριες’. Έγινα αυτόνομη, συμμετέχοντας στις δουλειές του σπιτιού, κατ’απαίτηση της γιαγιάς και των γονιών μου, οι οποίοι μου έδιναν συνεχώς την αίσθηση πως μπορώ να τα καταφέρω. Αργότερα πολύ, στα χρόνια των σπουδών και των εκπαιδεύσεων που ακολούθησαν, όλες αυτές τις παιδικές μου ενασχολήσεις τις αντάμωσα στις Παιδαγωγικές Προσεγγίσεις που αναζήτησα και επέλεξα να ενσωματώσω στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου μας.
Μεγαλώνοντας, στο Νηπιαγωγείο, μια παρέα παιδιών επιτέθηκε άγρια, με λεκτική και σωματική βία σε μια συμμαθήτριά μου και στα χρόνια του Δημοτικού δυο μεγαλύτερα παιδιά με περίμεναν στο δρόμο για το σχολείο για να με χτυπήσουν. Εκτιμώ τα δύο αυτά γεγονότα ως καθοριστικά για τη στάση και την ευαισθησία που ανέπτυξα σε θέματα αδικίας και βίας σε κάθε μορφή, από όπου κι αν προέρχεται.
Εξακολουθώ να θυμάμαι στενάχωρα την κα Ελένη που χτυπούσε με το χάρακα τα άλλα παιδιά (εγώ ήμουν το ήσυχο της τάξης, δεν κινδύνευα) και αναπολώ τον αγαπημένο μου δάσκαλο, το κο Γιάννη, ένα φαρδύ χαμόγελο και δυο γελαστά μάτια, που μας ενθάρρυνε να ζωγραφίζουμε και μας έβγαζε στον κήπο, όταν είχε ήλιο, για να σκαλίσουμε το χώμα και να φυτέψουμε σπόρους. Οι δυο τους, καθένας με τον τρόπο του, με βοήθησαν να αντιληφθώ τη διαφορά μεταξύ δημοκρατικής και αυταρχικής εκπαίδευσης, με την πρώτη να παίρνει τη θέση στην ψυχή μου.
Στα χρόνια του Γυμνασίου, όταν άρχισα να οραματίζομαι και να σχεδιάζω το μέλλον μου, τα όνειρά μου ήταν γεμάτα με παιδιά. Στο σχολείο δεν κάναμε γυμναστική, μα η Νίνα κι εγώ σκαρφαλώναμε στα δέντρα, πηδούσαμε από τους μαντρότοιχους και παίζαμε μπάλα με τα αγόρια. Η πρώτη μου σχολή ως φοιτήτρια ήταν το ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού) Θεσσαλονίκης. Ολοκληρώνοντας τη σχολή έκανα την πρακτική μου σε τμήματα Α’ Δημοτικού.
Με την επαγγελματική ιδιότητα της Γυμνάστριας επέστρεψα στο Βόλο. Συνεργάστηκα με γυμναστήρια κάνοντας μαθήματα σε ενήλικες και με αθλητικούς συλλόγους διδάσκοντας τένις σε παιδιά. Συνεργάστηκα με παιδικούς σταθμούς αναλαμβάνοντας προγράμματα μουσικοκινητικής αγωγής και παιγνιώδεις μορφές άσκησης. Εκεί αντάμωσα παιδιά γεμάτα ενέργεια, σε αέναη κίνηση και εκπαιδευτικούς που εξαντλούσαν μεγάλο μέρος του παιδαγωγικού τους έργου σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να τα καθίσουν κάτω για να τα διδάξουν. Και τότε τα εφηβικά μου όνειρα πήραν μορφή συγκεκριμένη: αποφάσισα να κάνω ένα σχολείο διαφορετικό, όπου η κίνηση και ο αθλητισμός θα κατέχουν βασική θέση στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, τα παιδιά θα παίζουν, θα εξερευνούν και θα οικοδομούν τη γνώση τους μέσα σε ένα κλίμα δημοκρατίας και δημιουργικότητας. Το 1996 με συνεργάτη και συν-ονειρευτή τον Ανδρέα Καψάλη (καθηγητή Φυσικής) ιδρύσαμε τη Babyland.
Το προσωπικό κίνητρο αυτοβελτίωσης, η επαγγελματική ευθύνη και η ανάγκη μου να καλλιεργώ και να εξελίσσω δεξιότητες συναναστροφής και αλληλεπίδρασης με τα μικρά παιδιά επέβαλαν σειρά εκπαιδεύσεων στη συνέχεια: σεμινάρια κουκλοθέατρου, θεατρικού παιχνιδιού, μουσικοκινητικής αγωγής, συμμετοχές σε παιδαγωγικά συνέδρια, αναζήτηση και μελέτη της βιβλιογραφίας. Ήθελα να είμαι καταρτισμένη επαρκώς για να αναλαμβάνω την αθλητική εκπαίδευση των μικρών παιδιών που οι γονείς μας εμπιστεύονταν και να εποπτεύω το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου, υπηρετώντας το όραμα για μια καινοτόμα και αισιόδοξη εκπαίδευση.
Κι έπειτα ενέδωσα στην πρόκληση της τάξης! Με την ενθάρρυνση και στήριξη του παιδαγωγού συντρόφου μου έδωσα κατατακτήριες στο Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, πέρασα, παρακολούθησα και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου με πρωτιά στο τμήμα.
Στο τμήμα Νηπιαγωγών γνώρισα εξαίρετους καθηγητές και καθηγήτριες που με μύησαν σε νέα μονοπάτια γνώσης και εκπόνησα πολλές εργασίες που αξιοποίησα περαιτέρω με εφαρμογή στο σχολείο μας, επιχειρώντας να συνταιριάξω τη θεωρία με την πράξη.Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον κο Κώστα Μάγο, συγγραφέα και αναπληρωτή καθηγητή με τον οποίο εκπονήσαμε δυο έρευνες με διαπολιτισμική διάσταση, των οποίων το θεωρητικό μέρος επιμελήθηκε εκείνος και εγώ ανέλαβα την πρακτική εφαρμογή. Παραμένει μέντορας για μένα, και εξακολουθώ να επιζητώ με κάθε ευκαιρία τις πολύτιμες συμβουλές του.
Η συμμετοχή του σχολείου στο ερευνητικό πρόγραμμα «Ενίσχυση της απασχόλησης των ερευνητών σε επιχειρήσεις – Αξιολόγηση – Βελτίωση ποιότητας σχολικής μονάδας BABYLAND» της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας, που εφαρμόσαμε από 01/08/2013 έως 31/07/2015,ήρθε να διευρύνει τις γνώσεις της ομάδας μας πάνω σε Εναλλακτικά Καινοτόμα Εκπαιδευτικά Μοντέλα και Προσεγγίσεις. Μελετήσαμε διεξοδικά και εφαρμόζουμε στο σχολείο μας την Παιδαγωγική Προσέγγιση Reggio Emilia και την Παιδαγωγική του Δάσους, οι οποίες συμβαδίζουν με τις Παιδαγωγικές προσεγγίσεις που ήδη υιοθετούσαμε. Μελετήσαμε ακόμη την Παιδαγωγική της Μαρίας Μοντεσσόρι και επιλέξαμε να συμπεριλάβουμε στην ‘εργαλειοθήκη μας’ το παιδαγωγικό υλικό της και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων αυτονομίας.
Τέλος, μέσα από ημερίδες, εκπαιδευτικά σεμινάρια και τη βιβλιογραφία ήρθα σε επαφή με την Παιδαγωγική Φιλοσοφία του Selestin Freinet, την οποία και αξιοποιήσαμε με την ομάδα της Babyland. Σήμερα το σχολείο μας είναι μέλος του Δικτύου Συνεργατικών Σχολείων Βόλου που εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη Παιδαγωγική σε ένα πλαίσιο συνεργασίας με στόχο τη αύξηση του αριθμού των δημοκρατικών συνεργατικών σχολείων στην περιοχή μας.
Στο σχολείο μας υπάρχουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα που πιστοποιούν τις σπουδές μου και τις συνεχείς επιμορφώσεις.
Για μένα το σχολείο μας είναι κομμάτι της ζωής και της ψυχής μου. Το βράδυ πριν κοιμηθώ μου αρέσει να οραματίζομαι τρόπους που θα βοηθήσω τα παιδιά να μεγαλώσουν όμορφα, να ζήσουν το όνειρο, τη φύση, το ταξίδι που τόσο καίρια θέση κατέχουν στη δική μου ζωή!
Και προσδοκώ, με τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε, γονείς, παιδιά και συνεργάτες, να ανταμώνουν οι θύμησες με ένα γλυκό χαμόγελο και μια ζεστή καρδιά. Γιατί των ανθρώπων τα συναπαντήματα μόνο τυχαία δεν είναι!
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου την προσωπική μου αφήγηση!
Η υπεύθυνη του εκπαιδευτικού Προγράμματος Babyland
Έλενα Τριανταφυλλίδη
